ازآن ماست پیروزی
به‌یاد مادر بهکیش؛ دادخواه ۶شقایق سرخ
«من بیشتر عمرم را جلوی در زندانها برای گرفتن ملاقات و در گورستانها گذراندم».
 |
| مادر بهکیش
مارد بهکیش
مادر بهکیش، این نام زیبا، مهربان و ستودنی را کمتر کسی است که
نشناسد. کسانی که حتی یک بار کلید واژه‌هایی مانند «خاوران»، «تابستان ۶۷»، «کشتار زندانیان سیاسی»،
«مادران عزادار» یا « دهه ۶۰» به گوششان خورده باشد، با یک جستجوی ساده به «مادر
بهکیش» خواهند رسید. شاید در تصور نگنجد که مادری ۵فرزند و یک داماد خود را در نبرد با حاکمیت ننگین
آخوندی از دست داده و هم‌چنان پایدار مانده باشد.
نیره جلالی مهاجر(مادر بهکیش)، مادر فدائیان شهید:
«محمد بهکیش(شهادت در سال ۶۰)، زهرا بهکیش(شهادت در شهریور ۶۲) و همسرش سیامک اسدیان(شهادت
در مهر ۶۰)، محسن بهکیش(شهادت در
اردیبهشت ۶۴)، محمود و
علی بهکیش(شهادت در شهریور ۶۷) است.
این مادر قهرمان و مقاوم در سرتاسر زندگی‌اش یک آن
از دادخواهی خون فرزندانش بازنایستاد. خود در این باره می‌گوید:
«من بیشتر عمرم را جلوی در زندانها برای
گرفتن ملاقات و در گورستانها گذراندم»
این جمله از او ـ که در مورد دخترش، زهرا گفته ـ
نشان‌دهندهٔ درک بالا و روحیهٔ مقاوم و سازش‌ناپذیرش در مواجهه با شکنجه‌های روحی
از سوی پاسداران و زندانبانان شقی است.
«حتی قبرش رو هم نشانمون ندادند. همیشه می‌گم
آقایون خیلی افتخار نکنید. دختر پیغمبر هم قبرش ناپیداست. بگذار قبر زهرای من هم
ناپیدا باشد»
|
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر